Menu Sluiten

12 mei 2019: Patatje Metal op de Dag van het Levenslied / Showreview

De Patattekes van Metaal zijn boemannen en hebben het verkeerde voor met uw dochter.
Tenzij u zelf die dochter bent, dan zijn het beste kerels. Bierdrinken, dat kunnen ze ook. En een partij metal op de mat leggen ook.
Bijna precies ongeveer 4 jaar geleden gaven zij hun ‘afscheidsconcert’ in de Effenaar. Het bloed kruipt natuurlijk waar het niet gaan kan en bij de Patatten denk je dan toch gauw aan mayonaise d’amour.
Ik hoor u al zeggen, kom toch eens ter zake jij zemelende oude Kroniekschrijver. Ik wil weten hoe of het zit, dat hoor ik in gedachten als ik aan u, website-lezer denk. De leider van de patatten, klein en groot, zeide al iets in de trant van ’tot over 10 jaar’. Zat hij er toch mooi 6 jaar naast. 
Ik heb uit hoogst onbetrouwbare bron vernomen dat Marco Borsatan zich liet inmetselen in een hutje op de hei. Letterlijk dan, want de Patattekes hebben bovenmenselijke eigenschappen. Die dacht daar nog een paar jaar te zitten en een paar keer boeh! te roepen om dat vrouwtje dat daar woonde de stuipen op het lijf te jagen. Dat ging niet door. Dat is eigenlijk een verhaal apart. Ik hoor die brave Rammstein Shaffy al roepen dat niemand op de hele wereld die lappen tekst leest, die uw Chroniqueur het het Wereld Wijde Web toevertrouwt.

Een eng Beest! met dank aan Marika

Het optreden in Nijmegen was als vanouds, strak, goed, veel respons. De bezoekers van de Dag van Het levenslied hadden het kwintet reeds eerder gezien en bevonden zich in spanningsvolle doch positieve afwachting.
De Patattenridders maakten het allemaal waar. Het heupgewieg, het gezwaai met de gitaren, het lonken met de meiden… Ze waren er weer! Ze lieten de meiden en hun gitaren gillen. Nico Haat ramde op zijn trommeltoestel alsof hij de duivel wilde uitbannen, de gitaristen zwaaiden met de gitaren alsof ze aan het vaandelzwaaien waren bij het gilde. En reeds eerder genoemde Marco Borsatan wist voor twintig hele minuten de paar duizend man die zich er hadden vergaderd aan zich te binden door zijn bezwerende stemgeluid en zijn vorsende blik.
Twintig minuten zijn zo om en daarna gingen de Patattikoos aan het bier.
Niet nippen ofzo, maar tanken.
Als u dit leest en er niet bij was dan is dat uw eigen schuld. Het was immers gratis. Niet dat bier, maar het optreden waar ik zo bloemrijk over vertel.
Niemand mag ooit een kans voorbij laten gaan om de Patatjes te aanschouwen. Houd vooral deze website in de gaten over toekomstige avonturen van de Ruyters der Apokalyps. Of als je echt een moderne blitserik bent, sla dan het Facebook erop na.
Tot de volgende keer.

12mei 2019: Patatje Metal op de Dag van het Levenslied in Nijmegen

Men mag vrijelijk wenen op de Dag van het Levenslied

De Patatjes van Metaal zijn broers, maar ook neven. Halfgoden, die Vadertje Tijd verslaan door onoorbaar lang te leven. God wil het niet en Hij wil ze bij Zich roepen. Maar de Patatjes geven er al eeuwenlang geen gehoor aan. Eeuwenlang? Dat is een ongekend lange tijd en helegaar niet menschelijk haalbaar. [De Bijbelvaste leezer weet heus wel dat dit treurnischwekkende onzin is, daar bijvoorbeeld Adam volgensch de geleerden iets van duizend jaar oud werd. En Methusalem bijvoorbeeld ook. Dit terzijde.] Een periode van vier jaar radiostilte is dus op deze schaal helemaal niks. Misschien moesten ze wel naar bepaalde Oosterse landen om een levenselixir op te halen ende tot rust te koomen. Hahahaha! Uw Chroniqueur zet U andermaal op het verkeerde been. Rust dat is een term die Les Patattes Métales verachten. Dat vinden zij voor types (hier moet de Kroniekschrijver op zijn woorden passen…) types die wel tot het manlijk geslacht behooren maar tevens corduroy broeken draagen en een handtasje hebben. Zij vinden alles ‘beeldig’. Ik, hierna te noemen Uw Chroniqueur, lul maar wat. Wanneer barst het toch weder los, het onheilige vuur dat de Patattos teweegbrengen? Spoedig! Geduld is een schone zak, zeg ik altijd maar. Bijvoorbeeld op 12 Mei in Nijmegen. Dan betreden zij met versgepoetste laarzen het podium van de Dag van Het levenslied. Of de Patatjes nog even knap zijn als vier jaar geleden dat kun je zelf zien. Wees erbij!

Patatje Metal 2019

De Patatten zijn zich aan het beramen om in 2019 kort maar krachtig terug te keren!

Afscheidsconcert Patatje Metal groot succes

Eindhoven, 20 juni 2015. Van uw Chroniqueur. Voor de allerlaatste keer waren het Venijnige Vijftal, ook wel De Vijf Ruyters van den Apocalyps, bij elkaar.  In Eindhoven, de stad waar het allemaal begon 13 jaren geleden. De uitbaters van De Effenaar waren zo gek gevonden om dit infernale gezelschap een podium te geven.
Aldus stroomde het in de kleine zaal vol met fans van alle jaren en alle gewesten. Dus zodra de Patattekes het podium betraden sloeg de vonk onmiddellijk over en ontplofte de zaal van enthousiasme. De Patattekes Métales herkenden vele bekende gezichten in het publiek. Dit strekte de patatjes tot groot genoegen.
Marco Borsatan ging als vanouds tekeer, al blaffend en brullend door zijn Microphoon. Gitaristen Het Beest en Rammstein Shaffy haalden weer de meest wederzinwekkende capriolen uit, zowel lichamelijk als muzikaal. Dit alles werd onderbouwd door de drumterrorist Nico Haat en basgitaarverkreukelaar André Ha-666.
De eerste special guest deed al na een paar nummers zijn intrede en was niemand minder dan de door de NASA in elkaar gezette halfrobot Dennie Antichristian. Van schrik en geïntimideerdheid deed het publiek een stap terug. Maar snel had het vijftal het publiek weer gecharmeerd. Dennie drumde een tweetal poentjekletsnatmakende nummers mee en mocht toen alweer rusten. Maar voordat hij gedisassembleerd zou worden ging hij gewoon in het publiek staan om te kijken hoe zijn mede-patattekes het ervan afbrachten.

Patatje Metal met special guest De Patatjes met special guest Vader Macabraham (Foto Koen Lindner)
De show ging volle kracht vooruit en de bekende Nederlandse top40-beklimmers, voorzien van een metalen oorlogsharnas, bekoorden een uitzinnig publiek.
Een tweede special guest werd aangekondigd met een openbaring over waar deze gothische mafketel zich ophield de afgelopen jaren. En het was niet in het klooster. Het was natuurlijk de Verschrikkelijke Vader Macabraham. Hij toonde zich in vol ornaat en kastijdde vier nummers lang de basgitaar. Hij was zo uitzinnig dat hij bijna het publiek insprong om alle aanwezige vrouwtjes te dekken. Hij kon net worden tegengehouden. Daarna werd hij weer het podium afgebonjourd en de basgitaar werd weer overgegeven aan de rechtmatige eigenaar.

De avond werd warmer en intenser en culmineerde in een extatisch band-publiek-amalgaam. Iedereen wist dat dit de laatste keer zou zijn dat de Patatjes voor hen, metal en meezingers-liefhebbers, hun show zou komen opvoeren.
Het werd een show met veel plezier en vette muziek met ondertoon van weemoed. De allerlaatste keer dat de Patatjes op deze manier bijeen zijn. De allerlaatste keer uitgedost als metal maniacs het publiek overdonderen met de metalmeezingers. De allerlaatste keer de lichte spanning backstage voordat de show begint, de ontlading als het een succes wordt en het gelag en gelach achteraf.
In het holst van de nacht werd afgeschminkt voor de laatste keer. De koffers ingepakt en in de wagen gepropt voor de allerlaatste keer. Ieder gaat zijns weegs, volgt zijn eigen pad over de aardbol, en Patatje Metal is nu, tot in de eeuwigheid ontbonden.

Of…


Niet? 

Dag Vriendjes!