Als er een uitverkoren publiek zou bestaan, dat gemaakt was om de Patatjes toe te juichen en aan te moedigen, dan was het het publiek van Das Oktober Metalfest wel.
Ze hadden niet veel akkoorden nodig van de Heersers van de Nedermetal, om te begrijpen dat dit de kans was om geheel en al uit de plaat en uit hun dak te gaan. Deze kans grepen zij meteen aan. Zij juichten, riepen, polonaisden, sjansten, lachten en dansten. De Patatjes rockten, zongen, dansten en maakten verdachte heupbewegingen in respons tot het uit zijn dak gaand publiek. Zij waren voor malkander gemaakt. Als je bij meneer Pastoor in de biecht zit, is drie kwartier heel lang, maar als je naar die uit de hel losgelaten bandieten van Patatje Metal komt kijken is drie kwartier zo om.
Zij maakten plaats voor Dallas 1PM, die weer plaats maakten voor het Heidevolk, die weer plaats moesten maken voor de helden van de dag, Anvil.
(Op het andere grote podium waren ook jongens met gitaren bezig, maar dat vond uw Kroniekschrijver zo angstaanjagend en vol-ernstig, daar heeft hij het niet lang uitgehouden. )
Om maar terug te komen op het optreden van de Patattekes, dat was een intense geluksbeleving nog voor we skull-pullen vol met bier achterover hadden geslagen.

De Patatjes zijn beter dan alle andere bands bij elkaar opgeteld. Na een hiaat van een dikke vier jaar gaven ze in Heeze voor het eerst weer een volledige show. Op volle sterkte, op volle toeren en uit volle borst. De Patattekes hadden er zin in. En zij niet alleen, het publiek dat zich aldaar in Heeze had weten te verzamelen was zielsgelukkig dat hun favoriete metalhelden de krachten andermaal gebundeld hadden om een volle pot metal uit te schenken.
En een dampende rockshow is het geworden. Met knallers, shooters, stikstof, leren broeken, heupbewegingen, gegil, geschreeuw en gelonk naar de deerntjes in het publiek. Het wonderschone gekweel van frontman Marco Borsatan bracht alle dames geheel in vervoering. De overige bendeleden klonken de geluiden, behorende bij de instrumenten van hun voorkeur, bijeen tot een instrumentale Panzerfaust. Achter de schermen was Überroadie en stagemanager Bennie Rijman andermaal in de weer om de show gelikt en glijdend goed te laten verlopen, bijgestaan door zijn zoon Ozzy.
Na de show werden de Patattekes aangesproken en staande gehouden door menigen, die met glanzende ogen mededeelden dat de ze de Patatjes zo hadden gemist, en dat ze nimmer zo lang nog wilden wachten op een volgend optreden.
Als u dit leest en tot zichzelve denkt: ‘Otje, ik was er niet bij!’, dan heeft u dat aan zichzelve te wijten. Er was vooraan in het publiek nog en plekje vrij tussen een dame met dikke tieten en een boer met een riek. Dus … Eigen schuld. Ik kan hier wel allerhande mooischrijverij aan het web toevertrouwen, maar ben er de volgende keer maar gewoon bij.
Want, deze band is formidabel!