24 juni, Hegelsom, van uw verslaggever. Patatje Metal, dewelke ook weleens gekscherend Pa, Tatje en de Metals wordt genoemd, traden voor een tweede maal aan in het Deense Hegelsom. Hahahahahaha! Dat ligt gewoon in LImburg. In Noord-Limburg welteverstaan, waar een gezonde Patatje Metal-fanbasis nog steeds is gezeteld. De jongeren willen er gaarne  de infernale klanken van de uit de hel gezonden en op een ESA-kelder in elkaar gezette ondoden en semi-humanoïde androïden beluisteren. Ick (uw Chroniqueur) doel hiermee natuurlijk op de afzonderlijke leden van de Nederpop-glammetalband Patatje Metal.  
Maar, wacht, wat schetst de verbazing van uw altoos tadelloos handelende Chroniqueur (Kroniekschrijver)? Er is één van de Patatjes weg en er is een nieuwe bij. Met een verschuiving.
Vage taal, maar ick sal het verduydelicken.
Dennie Antichristian is weg ende opgehoepeld. Wat heel treurig is, want hij was een goede kompaan en een funky drummer. Nico "Lik lik likkerdielik' Haat is een plaatsje opgeschoven, van de basgitaar naar de trommels. Dat is tegelijk heuglijk en jammer. Jammer omdat hij een vette alsmede strakke basseur is, maar heuglijk, daar hij een machinale superdrummer is. Beter dan elk van die grote namen die je altijd leest als zogenaamde trommelvirtuozen.
Maar, hoor ik je al vragen, lezer, wie vult dan de vacature, lees: gapend gat, achtergelaten door Nico Haat?
Dat zal ik nu verklappen. Het is niemand minder dan André H-666. Een nieuwe ster aan het duistere Patatje Metalfirmament en een reden voor de dames om hun slipjes ofwel gewoon thuis te laten of op het podium te gooien, met hun telefoonnummer erin gestikt. Het lijkt alsof ik overdrijf, maar dat is helegaar het geval niet.  
Met André H-666 hebben de Patatjes er een enthousiaste en professionele basseur bij, die zowel muzikaal als theatraal zijn mannetje staat!
Hoe was het dan in Hegelsom, hoor ik je al vragen.
Nu daarop heb ik een kort en bondig antwoord: Super. Het publiek was enthousiast, er was genoeg drank om iedereen tevreden te houden. Er waren genoeg mooie meiden om maar liefst 3 bloemenmeisjes uit te kiezen. Die verdwenen later uit het zicht van de feestvierende menigte, maar werden later in verwarde, maar wel welgemoede toestand teruggevonden. Giechelig, dat is het woord eigenlijk.
Topavondje, jongens, en wie er niet bij was is een loser van formaat.

Rockanje, 5 mei 2012. Van uw Chroniqueur.

Het was te ranzig voor woorden.
What happened in Rockanje, stays in Rockanje !!!

Rockanje, 5 mei 2012. Door uw chroniqueur. 
In het geval van Rockanje mag wel gezegd worden: What happens in Rockanje, stays in Rockanje!

Maandag 9 April, Bovenkarspel. Van uw verslaggever. Eens per jaar is het feest in Bovenkarspel, de parel van Stede Broec. De rest van het jaar werkt iedereen hard op het land, of in de bouw. Die ene keer moet wel heel speciaal zijn. Op de achtbaan zijn ze daar wel uitgekeken en ze kunnen geen suikerspin meer zien, daar in Bovenkarspel. Het is immers kermis als de Patatjes daar aantreden. Het waren de Patatten van Metaal die ze uitnodigden om hun jaarlijkse festijn op te luisteren. Daar Dennie Antichristiaan verstek moest laten gaan nam Nico Haat plaats op de trommelkruk en werd Vader Macabraham voor een korte wijl bevrijd uit het psychiatrische instituut waarin ze hem behandelen voor extreme seksverslaving. (De lezer dient zoiets voor ogen te hebben als Murdock van The A-Team, die ook wordt 'gered' uit een instituut, teneinde een missie uit te voeren. Dit terzijde.)
Vadertje Macabraham is natuurlijk een mensenschuwe gek, maar eenmaal los op het podium, toegejuicht door een menigte Bovenkarspelenaren gaat hij los. (Zie foto.)
Het werd een voortreffelijk metalmeezing feest. Marco Borsatan is een routinier, in die zin dat binnen een handomdraai de mensen meedeinden en meezongen met samensmeltsels van rocksongs en vaderlandse meezingers.
Andermaal vochten de gitaristen Rammstein Shaffy en Het Beest een epische gitaarbattle uit ten overstaande van schuimbekkende toehoorders, die zich afvroegen waarom ze zulks niet op de muziekles leren.
Dit alles wordt mogelijk gemaakt door de machinale drumkunsten van de tot mens omgebouwde Gatling Gun, Nico Haat. Ze bleven stampen en zingen en rocken tot het helemaal klaar was en het podium helemaal uitgewoond en het publiek vermoeider dan na een driedubbele fuckmarathon.
Toen was het gedaan.

23 September 2011, van uw Chroniqueur. Die motorcrossjongens weten door de bank genomen geen ene hol van muziek, dus het was een toevalstreffer dat ze Patatje Metal hadden gehuurd.
[De lezer dient ervan op de hoogte te zijn dat het 'huren' van Patatje Metal net zo ingewikkeld in elkaar zit als het 'huren' van The A-Team. Er is altijd een neringdoende en aandoenlijke oudere man met een prachtige dochter etc etc.. Ook zijn de Patatje Metaljongens ongeveer ingedeeld zoals de The A-team-jongens. Zo is Rammstein Shaffy eigenlijk een met goud behangen neger ("B.A.") en Het Beest is eigenlijk heel knap ("Face"). De analogie houdt echter op, waar het de achtervolging door het leger betreft. De leden van Patatje Metal zouden allang niet meer in leven zijn, als het leger zich niet over hen ontfermd zou hebben. Hier zijn zij meer "De man van 6 miljoen". Dit is grappig, omdat Marco Borsatan juist voor ongeveer  6 miljoen Euro is versleuteld met cybernetische transplantaten en hittegeleiding enzo. Dennie Antichristian is overigens voor meer dan 50 miljoen Euro versleuteld en hij is ook de allersterkste. Dit alles terzijde.]
Patatje Metal stond voor een goedgevulde tent, alwaar men niet wist wat men moest verwachten. De motorliefhebbers en hun vriendinnen waren echter positief verrast door het metalgeweld c.q. de nostalgische nederpop. De show werd nog vetter door de special effects die de Patatje Metalaars hadden meegebracht. Vuur, streamers en een supererieure lichtshow ondersteunden de vette rocksound van de doorgewinterde muzikanten.
De show zelf is eigenlijk de eerste helft en de tweede helft speelt zich af in de kleedzaal (of het omkleedhok, ligt eraan wat van toepassing is). Uw Chroniqueur mag daar bijna nooit bij zijn, maar weet wel dat er zich altijd een rij jonge vrouwen  ophoudt voor de deur en door de eerst beschikbare Patatje Metalaar wordt 'bediend'.
En dat 'bedienen' moet u niet zien in de vorm van versnaperingen, maar op een andere, meer liefdekundige wijze. Sterker nog, doorgaand op het onderwerp 'versnaperingen', jongedames die drank bij zich hadden, of drugs, kregen voorrang. Zo gaan die dingen. Het is net als de echte wereld.
Het was een prachtige rock-avondje dat eenieder nog lang zal heugen.
Als je er niet bij was geweest dan dienen de volgende woorden in je onzalige hersenpan te weerklinken: Stommerd! Volgende keer beter.
(foto door Chantal van infinitimusic.nl )