De Patatjes van Metaal zijn broers, maar ook neven. Halfgoden, die Vadertje Tijd verslaan door onoorbaar lang te leven. God wil het niet en Hij wil ze bij Zich roepen. Maar de Patatjes geven er al eeuwenlang geen gehoor aan. Eeuwenlang? Dat is een ongekend lange tijd en helegaar niet menschelijk haalbaar. [De Bijbelvaste leezer weet heus wel dat dit treurnischwekkende onzin is, daar bijvoorbeeld Adam volgensch de geleerden iets van duizend jaar oud werd. En Methusalem bijvoorbeeld ook. Dit terzijde.] Een periode van vier jaar radiostilte is dus op deze schaal helemaal niks. Misschien moesten ze wel naar bepaalde Oosterse landen om een levenselixir op te halen ende tot rust te koomen. Hahahaha! Uw Chroniqueur zet U andermaal op het verkeerde been. Rust dat is een term die Les Patattes Métales verachten. Dat vinden zij voor types (hier moet de Kroniekschrijver op zijn woorden passen…) types die wel tot het manlijk geslacht behooren maar tevens corduroy broeken draagen en een handtasje hebben. Zij vinden alles ‘beeldig’. Ik, hierna te noemen Uw Chroniqueur, lul maar wat. Wanneer barst het toch weder los, het onheilige vuur dat de Patattos teweegbrengen? Spoedig! Geduld is een schone zak, zeg ik altijd maar. Bijvoorbeeld op 12 Mei in Nijmegen. Dan betreden zij met versgepoetste laarzen het podium van de Dag van Het levenslied. Of de Patatjes nog even knap zijn als vier jaar geleden dat kun je zelf zien. Wees erbij!